StartPublishers

Speciale bedankjes aan:

Christine, Corinne, Francisco, Evelyne, Françoise, Gaël, Peter, Ingrid, Ivan, Krister, Jorge, Marie Carmen, Ruurd, Sabine, Lisa, Sarah, Valérie & Anonymous...

Bedankjes voor vertalingen aan:

Банкерите и еврото
The bankers and the euro
Les banquiers et l'euro
De bankiers en de euro
Банкиры и евро

De bankiers en de euro

Rudo de Ruijter
Onafhankelijk onderzoeker

18 jaar na zijn lancering werkt de euro nog steeds niet goed. Een essentieel onderdeel ontbreekt nog steeds om er een duurzame munt van te maken. Achter de schermen houden de centrale banken hem nog steeds met tijdelijke noodoplossingen overeind.

Onderwerp in het kort:

Banken lenen geld uit, dat niet bestaat. Leners ontvangen een banktegoed, een waardebon van hun bank. Daarmee kunnen zij hun bank opdracht geven betalingen voor hen uit te voeren. Banken onder elkaar strepen alle betaalopdrachten over en weer tegen elkaar weg en aan het einde van de dag betalen ze alleen de overblijvende verschillen. Op deze manier kunnen ze met heel weinig geld functioneren. Maar met heel weinig geld neemt het risico toe, dat ze verliezen niet kunnen betalen. Ze verninderen dit risico door steeds meer uit te lenen, en zo steeds meer banktegoeden in omloop te brengen, waardoor de waarde van elke eenheid geld vermindert en leners het voordeel hebben, dat hun restschuld steeds minder waard wordt en steeds makkelijker terug te betalen is. Door deze inflatie ontloopt de bank de meeste verliezen, die de leners anders zouden veroorzaken.

Deze methode heeft echter een keerzijde. Steeds meer uitstaande leningen, dat betekent ook steeds meer rente te betalen. Al die te betalen rente komt terecht in de consumentenprijzen. In 1950 was het aandeel rente in de consumentenprijzen nog 7 procent. In het midden van de jaren 70 was dat verdubbeld. (Tegenwoordig is dat al meer dan 35 procent.) Vanaf 1974 liep ook het aandeel rente in de belastingen op. In de onrust die volgde op het uiteenvallen van de goudstandaard in 1971 waren de bankiers er in geslaagd de regeringen van de G10-landen te overtuigen, dat ze niet langer van hun centrale bank moesten lenen (zonder rente), maar tegen rente van privé-banken. In de jaren die volgden stegen de staatsschulden explosief door het effect van rente op rente. Er volgden tientallen jaren van bezuinigingen en privatiseringen, die veel van de sociale en culturele verworvenheden verwoestten en de G10-landen fundamenteel veranderden. Het zijn nu de financiers, die de regels bepalen.

Er is geen einde aan de noodzaak van expansie van banken, maar er zit een einde aan de hoeveelheid rente die een bevolking kan ophoesten. Daarom lobbyde de banken al sinds de jaren 60 voor open grenzen om te kunnen parasiteren op een grotere bevolking. Hier mengden zich de dromen van enkele eurofielen voor een gezamenlijke Europese munt met de urgentie voor de expansie van de banken. In de komende eurozone kregen de banken de vrijheid van kapitaalverkeer in 1990 en tien jaar later kwam de euro. Maar het eurogebied was (en is) nog lang niet klaar om met een gezamenlijke munt om te gaan. Daarvoor is met name een centraal fiscaal systeem nodig, dat voorkomt dat geld zich op bepaalde plaatsen ophoopt, terwijl andere gebieden zonder komen te zitten. Het ontbreken van een dergelijk belastingsysteem heeft in sommige landen reeds tot grote problemen geleid. Tegenwoordig passen de centrale banken een boekhoudtrucje toe om de euro enigszins te stabiliseren en die op z'n minst voor nu te redden.

We hebben nu vrij verkeer van kapitaal.
Je kunt je slagboom open laten!

Inhoud:

1. De eerdere "euro's"
2. Niet-bestaand geld uitlenen
3. De geldomloop
4. 'Euro'-plan 1970
5. Einde goudstandaard 1971
6. De stille coup van 1974
7. De gebrekkige euro
8. Noodoplossingen voor de euro
9. Wanneer de euro valt

1. De eerdere "euro's"

De euro is niet de eerste Europese munt. De waarde van de voorgaande Europese munten was die van het goud of zilver, dat in de munt zat. De huidige euro is door niets gedekt. De Europese Centrale Bank kan hem vrijelijk creëren en uitgeven. En dat leidt tot vreemde situaties...

• De eerste 'euro'

In de 16e eeuw werden in de zilverrijke dalen van de Bohemen verschillende munten geslagen, met elk de naam van hun eigen dal. De eerste was de Joachimsthaler in 1518. Geslagen als guldens, werden ze in het Duits als snel 'thalers' genoemd. (Tolar in het Tjechisch, dollars in het Engels, daalders in het Nederlands).

Vanaf 1566 werd in het Heilige Roomse Rijk een thaler met een standaard gehalte aan zilver ingevoerd. [1] In verschillende landen bestonden daarvan eigen onderverdelingen. Hoewel het standaard gehalte aan zilver in de loop van de tijd een paar keer wijzigde, werd de munt honderden jaren in heel Europa gebruikt.

• De tweede 'euro'

In de 19e eeuw waren er zowel zilveren als ook gouden munten in omloop. In het internationale betalingsverkeer werden de munten vaak omgesmolten. Om dit te omzeilen besloten Frankrijk, België, Zwitserland en Italië in 1865 munten van gelijke waarde te gaan voeren met hetzij 4,5 gram zilver dan wel 0,29 gram goud. Spanje, Griekenland, Roemenië, Bulgarije, Servië, San Marino en Venezuela voerden vervolgens soortgelijke munten in. Scandinavië startte in 1867 een eigen muntunie. [2]

Latijnse en Schandinavische Muntunie

Het probleem van de 'Latijnse' muntunie was al gauw, dat de prijzen van goud en zilver niet stabiel waren en ook onderling fluctueerden. Dan weer was de zilveren munt ondergewaardeerd, dan weer overgewaardeerd. Ook was de economische situatie in elk land verschillend, waardoor in het ene land een tekort aan munten ontstond, terwijl zich elders grote voorraden vormden. Het noopte telkens tot nieuwe conferenties, bijstellingen, nieuwe spelregels en in 1873 tot de exclusieve keuze voor de goudstandaard. Schulden, oorlogen en het bijdrukken van papiergeld deden de muntunie in 1926 ten onder gaan.

2. Niet-bestaand geld uitlenen

Uitvindingen van de stoomlocomotief (1804), de telegraaf (1837), de telefoon (1876), de gloeilamp (1879) en de auto (1883) hadden geleid tot een grote vraag naar geld voor investeringen.

Voltooiing eerste transcontinentale spoorweg in de VS in 1869

• Van goudsmid tot bankier

Toen deze industriële revolutie begon, was het gewoon, dat welgestelden en handelaren hun goudstukken tegen een kleine vergoeding in bewaring gaven bij een goudsmid, omdat die een veilige kluis had. Hij schreef dan een ontvangstbewijs (promesse) uit, waarmee ze hun goudstukken weer op konden halen, maar ze konden er ook handelswaar mee afrekenen. Met het geld dat hij verdiend had verstrekte hij ook leningen. De meeste leners ontvingen dan liever een promesse, want met een zak goudstukken over straat gaan was minder veilig. Zo bleven de goudstukken meestal in de kluis.

YouTube: The Goldsmith tale

Met de stijgende vraag naar leningen begon de goudsmid ook de goudstukken van zijn bewaargevers uit te lenen. Die eisten een deel van de rente en zo werd de goudmid bankier, die enerzijds goudstukken in bewaring nam en anderzijds deze weer uitleende.

Maar toen de vraag naar leningen bleef stijgen, ging hij ook promesses uitlenen voor goudstukken die hij helemaal niet had. Zolang niet al te veel mensen tegelijk hun goudstukken kwamen opeisen zou niemand er iets van merken en kon hij nog meer rente innen.

• Fractional reserve banking

Dit was het begin van het uitlenen van niet bestaand geld. In de financiële litteratuur wordt het "fractional reserve banking" genoemd, bankieren met gedeeltelijke reserves. (Banken hebben maar een fractie van het kasgeld, dat nodig is om de tegoeden aan hun klanten uit te betalen.) Dit systeem is nu in de hele Westerse wereld standaard geworden. [3] Ondanks het feit, dat deze werkwijze door wet- en regelgeving omgeven is, blijft het ethisch gezien oplichterij en vergelijkbaar met valsmunterij. [4]  Het is de hoofdoorzaak van de eindeloze problemen met de banken.

• Onstuimige groei in de VS

Rond 1840 telde de Verenigde Staten zo'n duizend banken. Rond 1860 waren er zo'n 1300 met zo'n 7000 verschillende bankbiljetten. [5]  En tegen 1920 waren er bijna 30.000 banken.[6] Die groei ging gepaard met regelmatige bankencrises, zoals in 1819, 1837, 1857, 1873, 1893 en 1907 [7], waarin banken soms met honderden tegelijk failliet gingen.

• Federal Reserve Bank

De crisis van 1907 was de aanleiding voor de oprichting van de Federal Reserve in december 1913. Deze had het exclusieve recht de officiële dollars uit te geven, reglementeerde de banken et verminderde de faillissementen, dank zij een systeem met een gezamelijke pot geld, waarmee banken in moeilijkheden gered konden worden.

• Centrale banken

Een kenmerk van de meeste centrale banken is, dat ze voor hun eigen inkomsten zorgen en onafhankelijk zijn van de regering. Een en ander is geregeld in hun statuten en in speciale wet- en regelgeving. [9]

• Vlucht vooruit

Het feit dat privé-banken niet-bestaand geld uitlenen maakt hen zeer kwetsbaar. Ze hebben onvoldoende middelen om de tegoeden van al hun klanten uit te betalen. Ze hebben zelfs onvoldoende middelen om de verliezen op te vangen, wanneer door economische recessie de leners hun lening niet meer terug kunnen betalen. De banken proberen zo'n recessie te voorkomen door permanent inflatie te creëren, wat ze doen door steeds meer leningen te verstrekken, zodat er steeds meer banktegoeden in omloop komen en de waarde van elke geldeenheid daalt. Hierdoor kunnen de leners profiteren van de waardevermindering van de uitstaande schuld en deze makkelijker terugbetalen en blijven de banken grotendeels gevrijwaard van wanbetalingen.

Dit is echter wel een methode die niet eeuwig voort kan duren. Steeds meer uitstaande leningen betekent ook een groeiende rentelast, die de kosten van produkten en diensten verhogen en uiteindelijk door de consumenten betaald moet worden. [10] De banken kunnen dus niet eindeloos op dezelfde bevolking teren.

3. De geldomloop

Banken brengen met leningen wel constant nieuwe banktegoeden in omloop, maar in het betalingsverkeer verspreiden deze zich niet spontaan over de hele maatschappij, terwijl iedereen wel "geld" nodig heeft om te leven. Het is de taak van de overheid om belastingen te heffen en met overheidsuitgaven dit "geld" te herverdelen. Daarbij bepaalt de politiek in hoeverre deze herverdeling nuttig, sociaal en rechtvaardig wordt uitgevoerd.

Ook geografisch moet een herverdeling plaats vinden. Geld vloeit weg uit plaatsen waar meer geconsumeerd dan geproduceerd wordt en rolt naar plaatsen waar meer geproduceerd wordt. Belastingen moeten er voor zorgen, dat het geld afgeroomd wordt waar het zich ophoopt en  teruggepompt wordt naar plaatsen waar tekorten ontstaan, bijvoorbeeld door er overheidsdiensten of universiteiten te vestigen. Zo gaat een deel van de belastingen uit de productieve Randstad naar minder productieve streken. Als dat niet zou gebeuren, moeten ze daar steeds meer lenen om te kunnen overleven. En steeds meer moeten lenen, betekent extra banktegoeden in omloop en dus meer inflatie voor het hele land. En de groeiende rentelast maakt de productiviteit alleen maar minder. Dat willen we niet. Binnen een land geldt dus het solidariteitsbeginsel.

Terzijde kunnen we opmerken, dat met te weinig belastingen en herverdeling  bedrijven en banken snel in de problemen zouden komen, omdat er dan steeds meer wanbetalingen zouden optreden. 

4. 'Euro'-plan 1970

De toenemende schulden maken, dat banken niet eindeloos kunnen parasiteren op dezelfde bevolking, want die kan uiteindelijk de rentelast niet meer dragen. [10]

Maar de banken vrijelijk over de landsgrenzen heen laten groeien was risicovol, zolang afwijkende regels, ontbrekende controle, schommelende wisselkoersen en devaluaties voor verrassingen konden zorgen. Daarom bleef het internationale kapitaalverkeer nog lange tijd sterk gereguleerd en beperkt.

In het kader van de Europese samenwerking was al sinds het begin sprake om te komen tot een gemeenschappelijke munt. Als die er was, zouden de banken ongehinderd in heel Europa door kunnen groeien. Maar zo'n gemeenschappelijke munt kon logischerwijs pas het sluitstuk zijn van een Europese Unie met een gecentraliseerd belastingsysteem om te kunnen zorgen voor een adequate herverdeling van het "geld" dat door de leningen van privé-banken in omloop wordt gebracht. Maar zolang konden de bankiers niet wachten.

Pierre Werner

In 1970 stelde Pierre Werner (Eerste Minister van Luxemburg en zelf bankier) daarom een plan op voor een gemeenschappelijke munt, die naar zijn mening binnen 10 jaar gerealiseerd kon zijn. Opmerkelijk is, dat hij refereerde aan het Federal Reserve systeem in de VS en totaal geen oog had voor de enorme verschillen tussen Europese landen. [11]

• Optimum currency area

Milton Friedman

In die tijd hadden vooraanstaande economen, zoals Milton Friedman, al gewaarschuwd, dat een gemeenschappelijke munt slechts kan werken in een economisch homogeen gebied, waar tevens de mensen makkelijk kunnen verhuizen naar oorden waar veel werk is. Maar in de Europese landen is van gelijkwaardige economische mogelijkheden geen sprake en is arbeidsmobiliteit maar heel beperkt mogelijk.

Hoe dan ook, het rapport van Pierre Werner van oktober 1970 verdween in een lade, want een half jaar later veranderde de financiële wereld.

5. Einde goudstandaard 1971

In 1944 hadden 43 geallieerde landen in Bretton Woods afgesproken hun wisselkoers constant te houden ten opzichte van de dollar, die op zijn beurt een hoeveelheid goud vertegenwoordigde. Het succes van de dollar maakte ook, dat wereldwijd grondstoffen, olie, gas en veel andere producten in dollars werden betaald.

Fort Knox, een bekende goudopslag in de VS

Buitenlandse centrale banken konden dollaroverschotten in de VS omwisselen tegen goud. Tijdens de Vietnam-oorlog (1955-1975) had de VS echter veel meer dollars uitgegeven dan de goudreserves toelieten, waardoor ze in 1971 niet meer in staat waren goud te leveren. Dat was het einde van de goudstandaard. Sindsdien zijn de valuta fiat, oftewel, door niets meer gedekt. Vraag en aanbod op de wisselmarkten bepalen de koersen.

6. De stille coup van 1974 (In Frrankijk in 1973 [12])

Tot 1974 leende de overheid van de centrale bank. Omdat de centrale bank, na aftrek van haar kosten, de winst aan de Schatkist uitkeert, was dit feitelijk zonder rente. In 1974 besloten de ministers van financiën van de G10-landen, dat ze niet meer van hun centrale bank zouden lenen, maar alleen nog van privé-financiers.[12]

Voor banken is lenen aan de overheid zonder risico. De overheid kan immers altijd belasting heffen. De rente is gratis manna. In de G10-landen samen zijn sinds die tijd al honderden miljarden aan belastinggeld naar de banken gevloeid.

Deze coup heeft de G10-landen compleet veranderd. Door rente op rente schoten de staatsschulden omhoog.

 
Staatsschulden België, Nederland, Verenigd Koninkrijk en Canada.  

• Onterecht

Dat privé-banken parasiteren op overheidsuitgaven is uiteraard onterecht. Als we een ethisch gezond geldsysteem zouden hebben, zou de overheid met haar uitgaven het geld in omloop brengen en zouden banken slechts bestaand geld mogen inlenen en uitlenen. In een ethisch gezond systeem zou er dus in het geheel geen sprake zijn van staatsschuld. Het verschil tussen overheidsuitgaven en belastinginkomsten is dan simpelweg geld in omloop. [13] 

• Gevolgen in Nederland

Bezuinigen op politie...

Om de schuld en de rentelast terug te dringen werden publieke voorzieningen, zoals gas, water, electriciteit, post, telefoon, spoorwegen, zorg etc geprivatiseerd, en werd drastisch bezuinigd op politie, leger, onderwijs, bibliotheken, sportaccomodaties, cultuur, zorg, en op de ondersteuning van de zwakkeren. Op winst jagende private financiers namen de publieke voorzieningen over. Van de vroegere zorg dragende overheid is nog slechts een uiteenvallend skelet over, dat nu als een marionet vanuit Brussel wordt aangestuurd.

• Plastic geld

Na de stille coup van 1974 optimaliseerden de banken hun winsten nog verder door de invoering van electronische betaalmiddelen, zoals creditcard, betaalpas, pinpas, en internetbankieren. Op deze manier hadden ze nog minder geld in kas nodig.

• Accoorden van Basel 1988

Met steeds minder geld in kas namen de risico's toe. Tegelijkertijd hadden de banken steeds meer vrijheden veroverd en waren de beperkingen op het kapitaalverkeer in de toekomstige eurozone al grotendeels verdwenen nog voordat er een gezamenlijke centrale bank was.

In 1988 besloten de centrale banken een kapitaaleis in te voeren. [14] Tegenover leningen aan handel en industrie moeten banken 8% kapitaal aanhouden, bij woninghypotheken 4%, en bij leningen aan de overheid 0%. Op zich stelt het vereiste kapitaal dus weinig voor in verhouding tot de uitstaande risico's, maar heeft wel tot gevolg, dat de banken telkens een deel van de winst aan hun kapitaal moeten toevoegen voordat ze meer uit kunnen lenen.

7. De gebrekkige euro

Alle waarschuwingen van Milton Friedman en anderen ten spijt werd in 1999 de euro ingevoerd in een economisch niet-homogeen gebied en zonder een centraal belastingsysteem, dat noodzakelijk is voor de herverdeling van het geld in omloop.

De biljetten met Griekse opdruk waren al klaar en Griekenland werd in 2001 in de eurozone gehaald. En zoals te voorzien was, liep het al ras mis. Dat was niet vanwege "corrupte toestanden" en "luie Grieken" zoals Nederlandse politici rond bazuinden om hun gebrek aan kennis en inzicht te verhullen. In de OECD-landen staan de Grieken qua werkuren op de 3e plaats met 2042 uur per jaar en Nederland op de op één na laatste (34e) plaats met 1425 uur per jaar. [15] En qua bewezen corrupte toestanden doet het Nederlandse Ministerie van Financiën met haar privileges voor belastingontduikende brievenbus-firma's niet onder voor de eerste de beste bananenrepubliek!

Nederland is echter wel de grootste profiteur van de handel binnen de eurozone. En vanwege het ontbreken van een adequaat belastingstelsel in de eurozone, levert het daarmee ook de grootste bijdrage aan de armoede en ellende in de euro-landen met een lagere productiviteit.

• Geldomloop in de eurozone

Wanneer producten uit landen met lagere kosten (zoals Nederland en Duitsland) vrij ingevoerd mogen worden in landen met hogere kosten (zoals Griekenland, Portugal en andere) zullen de consumenten kiezen voor de goedkopere importprodukten.

De euro's verdwijnen uit het land als betaling voor de importproducten, terwijl de lokale producenten failliet gaan, de werkeloosheid toeneemt en de belastinginkomsten verminderen. De overheid moet steeds meer lenen en wordt uiteindelijk de speelbal van speculanten, die de rente opdrijven en het land afhankelijk maken van "hulp".

Om de euro op de lange duur draaiende te houden is een gemeenschappelijk belastingsysteem noodzakelijk om de euro's af te romen waar ze zich ophopen en terug te pompen naar plaatsen waar tekorten ontstaan..

Gebaseerd op exportcijfers van OECD [16]

Euro's hopen zich het meest op in Nederland...

In bovenstaand voorbeeld van 2012 zou het overschot aan ontvangsten in Nederland, België, Ierland en Duitsland dus teruggesluisd moeten worden naar de deficitaire landen, zoals Frankrijk, Oostenrijk, Spanje, Griekenland en Portugal. (Merk op, dat bovenstaande situatie nog elk jaar sterk veranderd.)

• Euro kwam te vroeg

De euro had op termijn het sluitstuk van de Europese Unie kunnen worden, maar de banken zaten te springen om over de landsgrenzen heen te groeien en konden daarop niet wachten.

De euro is ingevoerd nog voor er in deze landen een adequaat gezamenlijk belastingsysteem operationeel was. De gevolgen van dit gebrek hebben veel eurolanden al ondervonden. Landen die in de schulden raakten kregen het Internationale Monetaire Fonds, de Europese Centrale Bank en de Europese Commissie op hun dak. Die landen weten inmiddels wat de euro betekent.

Gelukkig hebben we de euro nog..

De productievere landen hebben nog niets in de gaten. Ze kunnen gerust nog even verder slapen. Er is nog niets aan de horizon dat er op wijst dat een gezamenlijk belastingsysteem in aantocht is, waarmee de handelsoverschotten van exporterende landen weer naar de importerende landen worden teruggesluisd.

Maar hoe ging dat dan vóór de euro?

• Vóór de euro

Wanneer een land meer importeerde dan exporteerde, kon men de nationale munt devalueren. Hierdoor werden voor de lokale bevolking de importprodukten duurder. (De Grieken moesten meer drachmes betalen om produkten in Deutsch Marken te kopen.) Voor buitenlandse kopers werden de lokale produkten goedkoper. De importen werden geremd, de exporten namen toe, waardoor de economie van het land gestimuleerd werd.

Zo hadden bijvoorbeeld Griekenland en Portugal in 1995 veel meer importen dan exporten. In vergelijking met hun Bruto Nationaal Produkt waren de tekorten op hun handelsbalans zelfs respectievelijk 11% en 9%. Deze leidden echter niet tot onoverkomelijke problemen. Ze konden hun munt devalueren.

• Met de euro

De euro werkt als een vaste wisselkoers. Landen kunnen hun valuta niet meer devalueren. Zonder adequaat gemeenschappelijk belastingsysteem raken de minder productieve landen in de schulden.

• Ongelijke kansen

Deze situatie is niet de schuld van de landen die zo in de problemen raken. Die hebben zich door de mooie beloftes van een welvarende eurozone in laten palmen. Het probleem van de eurozone is simpel. Economisch is het geen homogeen gebied. Per land zijn er grote verschillen in productiekosten. Die worden vooral veroorzaakt door de intrinsieke verschillen tussen deze landen, zoals de verschillen in klimaat, bodemgesteldheid, het al dan niet aanwezig zijn van brandstoffen, grondstoffen en voldoende zoet water, het al dan niet aanwezig zijn van hindernissen voor vervoer en infrastructuur (zoals bijvoorbeeld bergketens of 10.000 eilanden, zoals in Griekenland), als ook de taal- en cultuurverschillen. Ook zijn de gemiddelde transportkosten hoger naarmate een land meer aan de rand van de eurozone ligt. 

• De beste oplossing

De beste oplossing voor een welvarend Europa is dus NIET een gezamenlijke munt, maar een goede samenwerking, waarin elk land bepaalt wat het aan importen nodig heeft en wat het aan mogelijke exporten te bieden heeft. Alleen wanneer we elkaar respecteren en handel beperkt wordt tot datgene wat goed voor elk is, kunnen we voor iedereen welvaart creëren. Dat gebeurt niet wanneer we elkaar kapot concurreren en de zwaksten in een schuldenmoeras laten verzuipen.

8. Noodoplossingen voor de euro

Al snel kwamen er noodfondsen met honderden miljarden euro's. Dat was niet zozeer om de euro te redden als wel om de financiers van schulden te vrijwaren van verliezen. De noodfondsen werden in 2012 gevolgd door het ESM, het Europese Stabiliteits Mechanisme.

Blijf rustig! Wij bouwen Europa!

Dat is een bank, die ongelimiteerd belastinggeld uit de staatskassen van de eurolanden mag graaien. Dit geld mag ze zonder enige vorm van democratische controle vrij gebruiken, in principe om leningen in de eurozone te verstrekken. De bank kan echter met het geld doen en laten wat ze wil. Het ESM-verdrag is zo opgesteld, dat de bank niet juridisch aangeklaagd kan worden. Het nodigt uit tot corruptie.

• Quantitive easing

Banken hadden weinig kasgeld ten opzichte van de uitstaande leningen, en regeringen hadden (en hebben nog steeds) hoge staatsschulden sinds de coup van 1974. En hoge staatsschulden kunnen de euro in gevaar brengen, zodra speculanten de rente opdrijven. In dat licht bezien is het niet zo verwonderlijk, dat de ECB massaal staatsobligaties opkocht, met name die in handen waren van de banken. Zo kregen de banken meer kasgeld en kregen de centrale banken de staatsobligaties in handen.

• TARGET-2

Wanneer klanten hun bank opdracht geven betalingen voor hen te verrichten, worden die betaalopdrachten bij de banken gegroepeerd en over en weer tegen elkaar weggestreept. Alleen de verschillen worden aan het eind van de dag via de centrale bank overgeboekt. De internationale betalingen worden tussen de landelijke centrale banken afgehandeld. In de eurolanden gebeurt dat sinds 2008 via een systeem van de ECB, TARGET-2 genaamd.

Hier hebben de centrale bankiers een leuk foefje bedacht om de euro voorlopig van de ondergang te redden. Het grootste probleem van de euro is de grote uitstroom van euro's uit de Zuidelijke landen als gevolg van de onevenwichtigheid in productiviteit tussen de eurolanden.

De centrale bankiers houden deze uitstroom van euro's nu boekhoudkundig tegen. Een betaling van een Griekse importeur aan een Duitse exporteur ziet er nu zo uit: De Griekse importeur geeft zijn bank opdracht de Duitse exporteur te betalen. De bank boekt het bedrag af van de rekening van de importeur en betaalt het geld aan de Griekse centrale bank met de mededeling dat het geld bedoeld is voor de Duitse exporteur. Logischerwijs zou nu de Griekse centrale bank het geld moeten betalen aan de Duitse centrale bank, die het dan verder leidt naar de bank van de exporteur. Dit gebeurt echter niet. De Griekse centrale bank houdt het geld en de Duitse centrale bank creëert nieuw geld, waarmee de bank van de exporteur wordt betaald. De centrale banken onderling houden bij hoeveel ze nog van elkaar tegoed hebben.

De vorderingen en schulden binnen Target2 worden opgebouwd door de nationale centrale banken bij de Europese Centrale Bank. De Bundesbank krijgt per juli 2017 nog €865 miljard van de ECB en DNB €101,5 miljard. De Italiaanse centrale bank staat €397,7 miljard bij de ECB in het krijt, op de voet gevolgd door de Spanjaarden met €383,2 miljard. [17]

Het gevolg is, dat Duitse banken steeds meer (nieuw) geld van hun centrale bank binnen krijgen als betaling voor de exporten. Ze hebben een kasgeld overschot. Bij de banken in Griekenland daarentegen ontstaat telkens een tekort aan kasgeld. Om aan geld te komen moeten die banken dan normaliter hoogwaardige obligaties of aandelen aan de centrale bank verkopen, zoals gebruikelijk met de belofte deze op een afgesproken datum tegen een afgesproken hogere prijs terug te kopen. [18] Maar met een permanente uitstroom van kasgeld om de importen van hun klanten te betalen, zullen die hoogwaardige papieren een keer op raken. Gelukkig staat het de centrale banken vrij om in plaats van hoogwaardige papieren ook genoegen te nemen met minder hoogwaardige papieren. De bank moet immers beloven deze tegen een hogere prijs terug te kopen. Zolang de centrale bank de winst maakt die ze wenst, maakt het eigenlijk niet veel uit wat ze van de banken koopt en later weer terug verkoopt.

• Opzettelijk?

Het bestaan van deze oplossing lijkt er op te wijzen, dat het helemaal niet nodig was dat regeringen de speelbal werden van speculanten die de rente opdreven. Kennelijk gebeurde dit opzettelijk om regeringen in een wanhopige situatie te manoeuvreren en hen te dwingen de politieke veranderingen te accepteren, die het IMF, de ECB en de Europese Commissie wensten.

9. Wanneer de euro valt

Met noodoplossingen kunnen centrale banken de euro nog wel even overeind houden. Maar uiteindelijk komt een gezamenlijke munt neer op solidariteit, op het instaan voor elkaars schulden. En dat zie ik in Europa nog niet gebeuren.

En wanneer de euro in elkaar klapt? Dan zijn we er allemaal weer van verlost en zal dit avontuur de geschiedenisboekjes in gaan als het duurste monetaire experiment ooit. En als de euro in elkaar klapt is die niets meer waard en zijn ook alle schulden in euro's verdwenen. Mooi toch?

Nou ja, dat ligt er natuurlijk aan of we er iets beters voor terug krijgen. Die kans is nihil zolang er geen echte democratie is en het parlement zich laat geiselen door drie of vier partijbazen die in geheime onderhandelingen met handjeklap bepalen welke wetten er in hun regeerperiode komen. Die partijbazen zijn er op gericht de macht te grijpen en de democratische werking van het parlement met open en vrije debatten van alle parlementariërs gezamenlijk te verhinderen. Zulke machtswellustelingen zullen nooit een democratisch geldstelsel toestaan.

Bronnen en uitleg:

[1] Thaler in het Heilige Roomse Rijk
      https://infogalactic.com/info/Thaler

[2] Latijnse Muntunie
      https://nl.wikipedia.org/wiki/Latijnse_muntunie

[3] Voor de werking van ons geldsysteem zie
      De toverkunst van de bankiers
      Het kankergezwel van de bankiers

[4] Ongedekte banktegoeden zijn vergelijkbaar met valsmunterij

De bank leent geen bestaand geld uit. De bank creëert nieuwe banktegoeden met een regeltje boekhouden, waarbij, op de balans, de schuld van de lener aan de debet kant wordt geboekt en een overeenkomstig tegoed voor de lener aan de credit kant. Op deze manier een banktegoed creëren is vergelijkbaar met het in omloop brengen van vals geld. Het banktegoed neemt de waarde aan van een vergelijkbare hoeveelheid geld die reeds in omloop is. Door de toevoeging van het banktegoed aan de geldomloop wordt de gemiddelde waarde van al het geld iets lager. Het nieuwe banktegoed gaat dus ten koste van iedereen die geld heeft. Het enige verschil met de valsmunters is, dat de bankier zijn valse geld na verloop van tijd weer uit de roulatie haalt. Dit doet hij door het banktegoed bij aflossing van de lening in zijn boekhouding weer te vernietigen. Blijft overeind, dat er gedurende de hele duur van de lening eigenlijk sprake is van valsmunterij. En omdat de bankier nog voor de ene lening afgelost is, alweer andere verstrekt, is de fraude doorlopend en heeft deze hetzelfde effect als dat van valsemunters.

[5] 1300 banken rond 1860

Liberty, Equality, Power: A History of the American People, Volume 1: To 1877 By John M. Murrin, Pekka Hämäläinen, Paul E. Johnson, Denver Brunsman, James M. McPherson, blz 416

[6] 30000 banken in 1920
      http://www.wsj.com/articles/SB122360636585322023

[7] Bankencrises VS, 19e eeuw
      http://history1800s.about.com/od/thegildedage/a/financialpanics.htm

[8] Geheim plan voor Federal Reserve

In 1910 ontmoetten afgevaardigden van de Rothschilds en de Warburgs uit Europa en van de Morgans en de Rockefellers uit de VS elkaar in het geheim op Jekyll Island, voor de Oostkust van de VS.
The creature of Jekyll Island, Edward Griffin

[9] Artikel 7 van de Statuten van het ECB en ESCB:

...neither the ECB, nor a national central bank, nor any member of their decision-making bodies shall seek or take instructions from Union institutions, bodies, offices or agencies, from any government of a Member State or from any other body....
https://www.ecb.europa.eu/ecb/legal/pdf/c_32620121026en_protocol_4.pdf
Wanneer link niet meer werkt: Copy: Statutes ECB

[10] Groeiende rentelast, die uiteindelijk door de consumenten betaald moet worden.

In 1950 bedroeg het deel rente in de uitgaven van de huishoudens 7 procent. In 1975 was dat 14 procent. In 2000 was het 31 procent en nu zitten we boven de 35 procent!
Creutz_Mehr_als_35_Prozent_Zinsen_in_den_Preisen.pdf   en  http://www.vlado-do.de/ money/index.php.de

[11] Het Werner rapport uit 1970 voor een gezamenlijke munt
      Werner rapport

[12] Ellen Brown:  Een verhaal van twee geldsystemen

In Frankrijk begon de privatisering van de overheidsfinanciën reeds in 1973. Agoravox schreef hierover:

Een financiële en politieke coup in 4 bedrijven:

1e act: Frankrijk privatiseert monetaire creatie
In 1973, de minister van Financiën Valery Giscard D'Estaing (onder het voorzitterschap van Pompidou, voormalig directeur-generaal van de bank Rothschild) wijzigt de statuten van de Bank van Frankrijk door de wet 73-7 om hem te verbieden om vooruit te gaan of leningen aan de staat.

2e act: het is Europeanized deze regel
In 1992 verbood artikel 104 van het Verdrag van Maastricht de ECB en de nationale centrale banken om voorschotten of leningen te verstrekken aan de Staten of de Collectivités Publiques.
Deze wet strekt zich daarom uit tot heel Europa.

Wet 3: de regel gaat over in het voorstel voor een Europese grondwet
Artikel 123 van het Verdrag van Lissabon neemt de bewoordingen van artikel 104 van het Verdrag van Maastricht letterlijk over.

Act 4: Sarkozy schendt 200 jaar Franse democratie
Het Verdrag van Lissabon werd op 4 februari 2008 door de heer Sarkozy in Frankrijk aangenomen, terwijl het referendum over de Europese grondwet in 2005 door 53% van de Fransen werd afgewezen.

http://www.agoravox.fr/actualites/economie/article/traite-de-lisbonne-article-123-le-75113

[13] Geld in omloop in plaats van staatsschuld
      Privebanken of overheidsbank. Een_vergelijking.

[14] Kapitaaleis
      http://www.bis.org/publ/bcbs04a.pdf

[15] Werkuren: Grieken op de 3e plaats, Nederlanders op 34e plaats
      https://en.wikipedia.org/wiki/Working_time#OECD_ranking

[16] Bron: OECD, Exportcijfers 2012, Free On Board (FOB), editie 3e kwartaal 2014
      http://www.oecd-ilibrary.org/trade/monthly-statistics-of-international-trade_22195041
      http://www.keepeek.com/Digital-Asset-Management/oecd/trade/monthly-statistics-of-international-trade/volume-2014/issue-3_msit-v2014-3-en

[17] Courtesy http://daskapital.nl/2017/09/goed_nieuws_over_target2_het_k.html

[18] Voor geldcreatie door centrale banken zie
      De toverkunst van de bankiers

25 oktober 2017
laatst gewijzigd, 4 november 2017

U mag dit artikel vrij kopiëren en publiceren in kranten, tijdschriften, op websites, multimedia etc.

(Wanneer u het artikel kopiëert, staat het u vrij afbeeldingen weg te laten. De refereren naar grotere plaatjes die met javascript verschijnen. U mag dit javascript gebruiken of de regels met overslaan.)

Als u de volgende publikatie niet wilt missen, klik dan hier:

   Ik ontvang graag een berichtje zodra er een artikel in het Nederlands verschijnt.
Als de link niet werkt, stuur svp een email:
email: courtfool@xs4all.nl
onderwerp: Subscribe articles NL
Blijf op de hoogte met RSS!        Wat is RSS?    Waarom RSS?